ودّع الوالد وبصهیل الخیل راح للجیش
دخل فیهم وقلب المیمنه میسره
صرخ العدا اقتلوه فلإن بقی فیکم نفاکم
اتاه الشقی وضربه على رأسٍ کفٌ الإمام علیهِ
سالَ الدمُ على عین الجواد فصار یحسُ بدفءِ حمرةِ الدم
فدار لحدیثُ المؤلم بین الجواد والفارس المحمدی الخلْقِ
حبیبی دمَک على العین ، حبیبی درب الخیم وین !