خود را به گریه زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه کننده ساختن، حالت گریه به خود گرفتن
.در راه احیای عاشورا و سوگواری بر عزای حسین «ع »، هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن ثواب دارد.
حتی اگر کسی نگرید یا گریه اش نیاید،
گرفتن این حالت، هم در خود شخص حالت اندوه و تحسر ایجاد می کند، هم به مجلس عزا، چهره و رنگ غم می بخشد.
تباکی، همسویی با داغداران سوگ عاشوراست و مثل گریستن و گریاندن است.
در حدیث امام صادق «ع » است:
«من انشد فی الحسین شعرا فتباکی فله الجنة »
هر که درباره حسین، شعری بگوید و تباکی کند، بهشت برای اوست.
در حدیثی هم که سید بن طاووس نقل کرده، چنین است
«من تباکی فله الجنة »
و درحدیث قدسی آمده است:
«یا موسی!ما من عبد من عبیدی فی ذلک الزمان بکی او تباکی و تعزی علی ولد المصطفی الا و کانت له الجنة ثابتا فیها»
ای موسی هر یک از بندگانم که در زمان شهادت فرزند مصطفی «ص » گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت سبط پیامبر تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود.
البته غیر از تباکی در مصیبت ابا عبدالله الحسین «ع »،
حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نیز مطلوب است
و این از نمونه های روانی تاثیر ظاهر درباطن است.
