برخیز شتربانا !
بربند کجاوه !
کز شرق عیان گشت همی رایت کاوه !
از شاخ شجر برخاست آوای چکاوه
وز طول سفر حسرت من گشت علاوه
بگذر بشتابندد از رود سماوه
در دیده ی من بنگر دریاچه ی ساوه
ماییم که از خاک به افلاک رساندیم
خاک عرب از شرق به اقصی گذراندیم
دریای شمالی را بر شرق نشاندیم
و از بحر جنوبی به فلک گرد فشاندیم
در چین و ختن ولوله از هیبت ما بود
در مصرو عدن غلغله از شوکت ما بود
در آندلس و روم عیان قدرت ما بود
امروزگرفتار غم و محنت و رنجیم
چون زلف عروسان همه در چین و شکنجیم
هم سوخته کاشانه و هم باخته گنجیم
افسوس که این مزرعه را آب گرفته
دهقان مصیبت زده را خواب گرفته
خون دل ما رنگ می ناب گرفته
و از سوزش تب پیکرمان تاب گرفته
رخساره هنر گونه ی مهتاب گرفته
چشمان خرد پرده ز خوناب گرفته
ثروت شده بی مایه و صحت شده بیمار
ابری شده بالا و گرفته است فضا را
واز دود و شرر تیره نموده است هوا را
آتش زده سکان زمین را و سما را
سوزانده به چرخ اختر و در خواب نیاکان
ای واسطه ی رحمت حق بهر خدا را
زین خاک بگردان ره طوفان بلا را
بشکاف زهم سینه ی این ابر شرر بار
(ادیب الممالک فراهانی)

مرغان بساتین را  منقار بریدند                    اوراق ریاحین را   طومار دریدند
گاوان شکمخواره به گلزار چریدند                   گرگان ز پی یوسف بسیار دویدند
تا عاقبت او را سوی بازار کشیدند                   یاران بفروختندش و اغیار خریدند
   آوخ ز فروشنده دریغا ز خریدار!
افسوس که این مزرعه را آب گرفته               دهقان مصیبت زده را خواب گرفته
خون دل ما      رنگ می ناب گرفته              وز سوزش تب پیکرمان تاب گرفته
رخسار   هنر گونه مهتاب گرفته                 چشمان خرد پرده زخو ناب گرفته
(ادیب الممالک فراهانی)